Zij is allang het huis uit, egocentrisch, niet empatisch en heeft haar hele leven ijverig gewerkt naar een hoge positie op de maatschappelijke lader. Ze wordt binnenkort een rechter. Misschien is dit de reden waarom ze na het overlijden van haar vader er niet in slaagt om rekening te houden met de ingewikkelde situatie waar haar stiefbroertje in verzeild is geraakt. Zijn wensen zijn haar zorgen niet.
Ze start een procedure vanuit een conflict en niet vanuit een goed overleg-positie. In plaats van een onafhankelijke notaris aan het werk te zetten, schakelt zij nog geen week na de begrafenis van haar vader een advocate en een partij-notaris in om vooral haar eigen standpunten, waarden en belangen zo goed mogelijk te verdedigen. De advocate strooit met e-mails net alsof dat pepernoten zijn, met onnodig bedreigend en moeilijk taalgebruik. Zo ver is haar stiefbroertje uiteraard nog niet. En hij begrijpt er niets van, deze jongeman die werkelijk geen vlieg kwaad doet.
Haar boodschap 'Het interesseert me niet wat jij wilt. Ik wil binnen een week alle financiële stukken van Pa inzien om een boedelbeschrijving te kunnen maken' - brengt ze spijkerhard op hem over, met weinig oog voor zijn gevoelens. Ze gunt hem geen moment van rust en verzuimt om er in goed overleg samen uit te komen. Het onderuithalen van hem als persoon en zaken achter zijn rug om bekokstoven, is ook haar manier van doen.
Hij woont nog 'thuis' en beseft nog niet wat hem overkwam. Zijn moeder heeft hij al verloren en familieleden wonen in het buitenland. Bij wie moet hij terecht? 'Waar heeft Pa de stukken achtergelaten? Wat is nou een boedelbeschrijving? Moet ik nu al meteen het huis uit? Waar moet ik heen? Waarom geeft zij de bankpasjes en mobiel van Pa niet terug? Waarom doet ze zo raar? Zo ken ik haar niet.'
Dit is geen uitzondering. Zulke familie-perikelen maak ik regelmatig mee. Ik begrijp mensen vaak niet en nog minder de behoefte om anderen een oor aan te naaien. Nog erger, ze houden hun eigen vlees en bloed voor de gek. Wat doe je dan met je vrienden, buren, kennissen of collega's? Waarom zoekt men het conflict op? En niet de oplossingen die elkaar verbinden en niet uit elkaar drijven?
Op een doodgewone ochtend krijg ik een telefoontje. Hij maakt zich zorgen over de procedure of beter gezegd:'Waar moet ik naartoe als mijn zus mij het huis uit krijgt? Ik heb nog geen inkomen, slechts studiefinanciering. Hoe moet ik de gehele procedure van de afwikkeling van deze nalatenschap betalen, als ik niet bij het geld van Pa mag?' Hij vreest het ergste.
Hij vraagt mij om hem te helpen, want een andere keuze heeft hij niet. Hij wordt verschrikkelijk zenuwachtig van de advocate en wil de situatie niet laten escaleren. Dat hij mijn diensten zelf moet betalen en niet helemaal weet hoe, maakt de situatie dus nog ingewikkelder. 'Ik heb vrienden, die vraag ik om hulp.'
Ik stel een onderhandse algemene volmacht op, die hij ondertekent. Hiermee mag ik als zijn gevolmachtigde optreden en verschillende handelingen namens hem verrichten: ik ben het aanspreekpunt voor de notaris, ik lever de benodigde stukken in voor de boedelbeschrijving van de nalatenschap, ik controleer alle notariële stukken op juistheid en help deze jongeman in de onderhandelingen met zijn stiefzus.
Voor deze volmacht is geen notariële akte verplicht, want ik ga handelingen doen die hij zelf ook zou doen. Ik teken de notariële documenten niet, dat doet hij zelf met mij als adviseur aan zijn zij.
'Waar heb ik dit allemaal aan te danken?'- vraagt hij zich dagelijks stomverbaasd af.
Als ik naar hem luister, schieten verschillende voorbeelden me weer te binnen. Mijn persoonlijke strijd en talloze voorbeelden van mijn klanten. Ik word ineens intens verdrietig dat het op deze manier moet. Waar is de liefde gebleven, is die ook uitgestorven?
Om even bij te komen, leg ik het dossier neer en doe ik mijn ogen even dicht. Ik beloof een ding aan mezelf: ik ga mijn stinkende best doen om ervoor te zorgen dat hij niet met de gebakken peren komt te zitten en zijn zus een groter deel van de nalatenschap kan opstrijken. Want haar slechte intenties lijken regelrecht uit een filmscenario te komen.
.................
Ik heb hard gewerkt de afgelopen paar weken. Dat heb je zeker gemerkt, want ik heb weinig geblogd of gefacebookt. Maar het manuscript van mijn boek is klaar en naar de corrector. Ik ben er ontzettend trots op! Na de vakanties en als iedereen er weer is, gaat het naar de redactie en de vormgever. Het echte werk gaat dan pas beginnen... ;)
Heb je interesse in mijn boek en wil je het nu al bestellen? Ga naar mijn website pagina en meld je nu alvast aan. De eerste 100 mensen die zich aanmelden, zullen mijn boek gesigneerd krijgen.
Het gaat jullie goed!
Het gaat jullie goed!
.................
