Het is 6 uur in de ochtend. Ik ben klaarwakker. Ik douche en kleed me aan.
Door de warmte heb ik moeite met slapen sinds ik gearriveerd ben. Mijn enkels zijn dik, mijn bloeddruk is laag en ik voel me telkens zwak en misselijk.
Ik doe een dunne, okergele jurk aan. Die heb ik gisteren klaargelegd, omdat het vandaag 35 graden zou zijn. Dat is voor deze miljoenenstad een ramp.
Ik ben binnen no time klaar om mijn verplichtingen buitenshuis af te ronden voor een uur of 8, want daarna is 'binnen zijn en vooral binnen blijven' de enige remedie tegen de warmte.
Ik zie mama nog slapen, in haar kleine slaapkamer van twee-bij-twee. Met slechts een onderbroek en beha aan. Haar gezicht is nat van het zweet en ze ademt zwaar en onregelmatig. Ze is 85, maar nog altijd een vechter en doorzetter. Wat er ook gebeurt.
Ik wil haar niet wakker maken. Ze had gisterenavond veel rugpijn, voldoende rust en slaap zijn de enige oplossing. Sinds ze terug is van de revalidatie - ze was maanden niet mobiel, omdat een verward persoon haar rechter arm en twee ruggenwervels heeft gebroken- gaat het wat beter met haar.
Een korset helpt haar om wat makkelijker te zitten en te lopen, en haar dagelijkse oefeningen zorgen ervoor dat ze in beweging blijft. Ik heb haar gisterenavond voor het slapen 2 paracetamols gegeven om pijn te helpen verzachten. Die neem ik altijd in grote aantallen mee uit Nederland.
Ik doe de deur van het appartement op slot en druk op de knop van de lift. Er gebeurt niets. 'Oh, nee, heeft iemand alweer de deur opengelaten?' Ik ga de trap af en wat dacht je? De deur was open op de vijfde verdieping. Ik stap erin, druk op de knop van de begane grond, en de lift blijft nog steeds zwijgen. 'Alweer kapot! Dan maar lopen. Is goed als ochtendgymnastiek. Een paar pondjes eraf is geen straf.'
Vlakbij het appartementsgebouw, net 100 m verderop, is een supermarkt. Ik zie bij de ingang een man in uniform aan alle bezoekers de weg wijzen. 'Hebt u uw mondkapje niet op, buurvrouw? - spreekt hij mij streng aan. 'Het is verplicht. Anders moet ik een boete uitschrijven.'
Oh jee, ik was het helemaal vergeten. Een mondkapje dragen is in Servië verplicht. En nu moet ik helemaal terug - lopend naar de zevende verdieping - om mijn mondkapje op te halen. 'Hoe kon ik zo stom zijn om het te vergeten?' Boos op mezelf en verbijsterd waar mijn hersens zijn gebleven, loop ik hijgend naar de zevende verdieping. Helemaal buiten adem, stap ik mama's appartement binnen. 'Een pondje is er nu zeker af', schiet ineens door mijn hoofd.
Ik zoek mijn mondkapje op en loop nogmaals de trap af naar beneden. In 10 min ben ik alweer bij de winkel. Ik meng me tussen al die mondkapjes - blauwe, zwarte, met bloementjes, met ruitjes, gekocht, zelfgemaakt - met mijn witte Kruidvat neus- en mondbescherming op mijn gezicht.
Ik zie geen bekende om me heen, hoewel vroeger - voordat corona onze levens binnenkwam - er geen enkele dag voorbij ging dat ik een bekende in de winkel tegenkwam. Mama's buurvrouw, buurman, een vriendin of mijn kapster.
Nu herken ik ineens niemand meer. Door de mondkapjes vind ik iedereen op elkaar lijken. Zoals Chinezen, die kon ik vroegen ook nooit van elkaar onderscheiden.
ik spreek niemand aan, ik koop wat ik nodig heb en verlaat de supermarkt. Fysieke afstand zorgt voor een sociale afstand, want ik voel me alleen en vervreemd van iedereen. Ook van mezelf, want ik herken mezelf en mijn gedrag niet meer. Zo was ik vroeger niet, stil en in mezelf gekeerd.
Waar zijn die dagen dat ik met iedereen die ik tegenkwam ging kletsen. Over koetjes en kalfjes, over Trump zijn narcistische trekjes, over zijn ontmoetingen met Erdogan en Putin, over Gay Pride in Amsterdam of over de Servische premier Ana Brnabić - de eerste vrouwelijke premier van Servië - en haar lesbische relatie met haar partner. Zeer bijzonder voor Servië.
Hoe moet mijn bejaarde moeder zich voelen in deze corona tijd, is de gedachte die door mijn hoofd gaat. Al vier maanden lang zat ze alleen in haar appartement - voor iedereen boven 65 jaar was het verboden om naar buiten te gaan - en ze had geen contact met wie dan ook. Mijn buurmeisjes brachten af en toe wat eten, deden boodschappen en belden soms op om te kijken hoe het ging. Dat was het, meer dan dat was het niet.
Maandenlang was ze eenzaam en geïsoleerd van haar buren, kennissen, vrienden en mijn vaders familie die ver van Belgrado woont en voor wie het verboden was om naar Belgrado te reizen. Want Belgrado was op slot. Haar familie in Kroatië heeft ze al 3 jaar niet meer gezien.
Daarom kwam ik met het eerste vliegtuig haar kant op. Om er voor haar te zijn, haar op te vrolijken, naar haar moppen te luisteren en samen te lachen. Zonder te knuffelen.
Met een tas vol met groenten en fruit, stap ik het postkantoor binnen. 'Mijn God wat een rij, ik ben dus niet de enige die deze monsterlijke warmte voor wil zijn.' Allemaal bejaarde mensen om me heen, geen stoel om te zitten, geen ventilatie en al helemaal geen airco, want dat kan corona verspreiden. Zeggen ze.
Alweer die lelijke mondkapjes en dodelijke stilte om me heen. De bewaker kijkt rond en waarschuwt iedereen die geen mondbescherming heeft: 'Beste mensen, vanaf maandag is er geen waarschuwing meer, we schrijven meteen de boetes uit. Neem je verantwoordelijkheid, zorg goed voor jezelf en je naasten.'
Bekende woorden, die had ik gisteren al op de TV gehoord in een reclamespotje.
Ik was aan de beurt. 'Goedemorgen. Ik wil graag alle rekeningen van SBB (kabel televisie) namens mijn moeder betalen tot het eind van het jaar. Ook de rekeningen van de VVE, als dat kan. En ik wil graag het pension van mijn moeder ophalen. Ik ben haar gevolmachtigde. Hier is mijn identiteitsbewijs.'
De postkantoor bediende kijkt me streng met haar grote bruine ogen aan en met haar wenkbrauwen omhoog. Haar gebaar wijst naar de papieren die ik in mijn handen draag. Ze zoekt iets op in haar computer, typt iets in, kijkt lang naar haar scherm, zet een aantal stempels op alle papieren die ik haar aanreik, en geeft vervolgens alles aan mij terug. Ik tel de biljetten op. Het klopt, 200 euro in dinars neem ik in ontvangst. Het maandelijkse pension van mijn moeder. De postkantoor mevrouw kijkt nogmaals met haar bedekte gezicht door me heen en roept 'Volgende'.
Ik stap het postkantoor uit. Ik wissel de dinars meteen in euro's bij een wisselkantoor om de hoek. Door de felle zon en het mondkapje, krijg ik het ineens verschrikkelijk benauwd. Ik kijk op mijn mobiel: het is al 8 uur geweest.
Ik doe mijn mondkapje af. Ik ren snel de straat over en kom het langste appartementsgebouw van Servië binnen. Chinese Muur, zo noemen mensen het hier.
Ik ren snel de trap op - nog een paar pondjes eraf - om een lekker ontbijtje voor mama te maken. Ze houdt van wentelteefjes, kefir en frambozen.
.................
Wil je meer weten over het volmacht regelen? Lees mijn boek.
In mijn boek 'Wat laat ik na?' schrijf ik over volmacht: hoe je het regelt, wat je ermee regelt, waneer je naar de notaris moet en wat je zelf kunt doen.
Heb jij een bejaarde ouder die jou volmacht wilt geven en/of wil je een volmacht met je partner regelen, zodat je namens hen kunt handelen als ze dat zelf niet meer kunnen, lees mijn boek 'Wat laat ik na?' en kom in actie. Je kunt mijn boek hier bestellen.
.................
Mijn aanbieding wordt 2 maanden verlengd, vanwege een groeiende interesse
Tot eind juni liep mijn tijdelijke aanbieding voor iedereen die een nalatenschap zelf wil afwikkelen. Je zou in plaats van 280 euro slechts 240 euro betalen voor drie doe-het-zelf producten en je zou een half uur gratis advies erbij krijgen! Ik zou dan bijvoorbeeld je (voorlopige) aangifte erfbelasting controleren, of een advies-op-maat geven.
In de laatste week van juni ontstond een groeiende interesse voor mijn doe-het-zelf producten. Mijn klanten kwamen met de vraag of ze mijn producten incl. een half uur gratis advies erbij, ook in juli zouden kunnen krijgen.
Ik heb niet lang hierover hoeven nadenken. Dit is juist mijn intentie, of beter gezegd mijn missie: dat iedereen weet hoe hij of zij een nalatenschap voor een groot gedeelte zelf kan afwikkelen. En zonder hoge kosten.
Daarom heb ik een stappenplan voor de afwikkeling van een nalatenschap en twee verschillende templates ontwikkeld, waar je gebruik van kunt maken. En een half uur gratis advies erbij is erg handig als je nog vragen hebt, nadat je het stappenplan en templates hebt doorgenomen.
Ik heb dus besloten om deze aanbieding tot 31 augustus te verlengen. Wil je meer weten over mijn doe-het-zelf producten, klik op deze link:
https://www.alles-geregeld.nu/nalatenschap-zelf-afwikkelen
Geïnteresseerd? Stuur mij een e-mail naar info@alles-geregeld.nu.
.................
Review voor mijn boek ' Wat laat ik na?'
Heb jij mijn boek 'Wat laat ik na?' gelezen? Heb je al een review geschreven? Nee? Wil je dat, dan kun je het hier alsnog doen. Hartelijk dank daarvoor!
.................
Ontvang een aantal documenten GRATIS
Heb je al de bonus gedownload die bij het boek hoort? Dat kun je hier doen.
.................
