Op een maandag werd ik in Belgrado geboren. Ik was een geschenk voor mijn (toen wat oudere) moeder uit een Kroatisch boerengezin en mijn Servische vader uit een voor de Tweede Wereldoorlog zeer vermogende en invloedrijke familie. Volgens veel mensen niet echt de perfecte combinatie, maar niets leek hen te kunnen breken. Ze waren samen sterk.
Op jonge leeftijd besefte ik het verschil te willen maken en week van de gebaande paden af. De appel valt niet ver van de boom.
Mijn eerste confrontatie met de dood was toen ik 6 jaar oud was; mijn opa, in het communistische tijdperk al een ondernemer pur sang, is aan een hartstilstand in mijn armen gestorven. Ik dacht toen dat de dood een ziekte was, welke ook weer over kon gaan. Ik stond er niet echt bij stil wat zijn overlijden met zich mee zou brengen: een jarenlange strijd naar opa's vermogen in Zwitserland, die mijn familie verloren heeft.
Mijn eerste zelfstandige reis naar het buitenland (Zweden) was met een aantal van mijn toneel- en dansschool vrienden. Ik was een middelbare scholier van 14 en een rebel.
Ook tijdens mijn studie Economie heb ik in verschillende landen gewerkt: Spanje, Malta, Italië, Duitsland en Engeland. Voor mijn gevoel was de wereld klein en andere culturen leren kennen gaf mijn leven kleur en inspiratie.
Op 20-jarige leeftijd, als 3de jaars student Economie, ben ik met 50 Duitse marken op zak naar Italië (mijn droomland) vertrokken als de achtergrond danseres van een bekende Servische popgroep Poslednja Igra Leptira (Het laatste vlinderspel). Na 6 maanden al heb ik mijn eerste onderneming opgezet. Als zelfstandig ontwerpster van toneelkleding ging ik zeer gedreven verder. Ik ging ook Italiaans studeren op de talenschool Dante Alighieri in Siena en iedere 3 maanden ging ik terug naar Belgrado om tentamens te halen.
De studies Economie in Belgrado en Italiaans in Siena doorliep ik gelijktijdig, want ik ben erg 'verslaafd' aan leren en houd daar nooit mee op. Op de Universiteit van Belgrado was ik zelfs een van de jongste afgestuurde studenten: 22 jaar oud en buitengewoon ambitieus. 'Florence, here I come again'.
Mijn grote liefde bracht me uit Italië terug naar huis, we zouden gaan trouwen. Het is 1990, ik ben 23, hopeloos verliefd en zielsgelukkig. De spanningen in het voormalig Joegoslavië liepen op. Onze relatie was door verschillende politieke achtergronden en buiten onze grote liefde om, helaas noodgedwongen gestrand.
Op 23 jarige leeftijd besloot ik weloverwogen mijn land te ontvluchten. Alleen. Ik kreeg het voor elkaar om in Nederland stage te lopen bij een Amerikaans bedrijf in Zwijndrecht, mijn ouders met pijn in mijn hart achterlatend. 'Ik ga liever dood, dan een vluchteling worden', zei mijn vader destijds.
Slechts kort na aanvang van mijn stage brak de oorlog in mijn land uit. Het is juni 1991. Ik kwam in een dal terecht: ik had geen rechten meer, mocht niet terugkeren naar Italië, was dakloos, had mijn ouders 4 jaar lang niet gezien vanwege een boycot. Ik had familieleden en vrienden verloren. Geconfronteerd met echte armoede met slechts 1 broodje in 3 dagen als maaltijd en een vast slaapbankje in Utrecht als ik zonder kamer kwam te zitten. Toch liet mijn overtuiging 'alles komt weer goed' mij niet in de steek, want ik had een droom.
Mijn behoefte om kinderen om me heen was groot. Na mijn stage in Zwijndrecht werd ik vervolgens au-pair in welvarende Bloemendaal, waar tot mijn grote verbazing de mensen hun gehele interieur jaarlijks veranderden, terwijl ik zonder een jas door de kou liep. Ze maakten deel uit van een consumerende en gehaaste maatschappij. 'Is dit het? Geeft dit daadwerkelijk het geluk dat wij allemaal zoeken?'- vroeg ik me toen al af.
Op een zonnige dag in april kreeg ik mijn verblijfsvergunning en vestigde ik mij in Nederland, gerustgesteld en veilig. Toch miste ik steeds meer de humor en warmte van mijn landgenoten. Werkzaam als vrijwilligster maakten Bosnische vluchtelingen mijn dagen weer goed. Betaald werk had ik niet op dat moment en benutte de tijd om heel gedisciplineerd Nederlands te leren. Zo voelde ik me niet buitengesloten en namen mijn kansen op betaald werk toe.
Mijn eerste baan in Nederland kreeg ik door een openhartig interview (over hoe is het om als een allochtoon in Nederland te wonen) in de NRC Handelsblad, op initiatief van de oprichter en groot visionair van D66 Hans van Mierlo, die mij hiervoor uitnodigde. Mijn leven kreeg daarna een andere richting. Ik kreeg kans om mij te bewijzen en die greep ik met beide handen aan!
Toen alles de goede kant op ging, overleed mijn vader na een langdurig ziekbed in het jaar 2000. Met een illegaal busje (vanwege boycot tegen Servië) ging ik de grens over om op zijn begrafenis te kunnen zijn. Mijn land was mijn land niet meer. Ik voelde me daar niet meer thuis. Mijn moeder nam ik mee naar Nederland, maar heel snel ging ze weer terug. 'Ik begrijp deze cultuur niet, en de regen maakt me depressief', zei ze heel eerlijk.
Ik bleef alweer alleen achter.
Toch ging het goed met mij. Ik heb een glanzende carrière opgebouwd. Ik heb de financiële zekerheid voor mezelf (en mijn moeder) gecreëerd. Ik heb alle landen die ik van kleins af aan wilde zien, bezocht.
Op 40-jarige leeftijd besloot ik weer een ondernemer te worden en heb verschillende projecten in ontwikkelingslanden opgezet. 'Alle beetjes helpen', was mijn motto. En 'wereld is nog kleiner geworden en ik wil hem mooier en beter maken'. Dit gaf mij enorme voldoening, de consumerende en gehaaste maatschappij keerde ik de rug toe.
Ik heb een relatie gekregen met een musicus, weduwnaar. Mijn brandend verlangen was gedoofd: zijn twee kinderen zag ik als eigen. Ik had alles wat mijn hartje begeerde. Wat wilde ik nog meer?
En dan, het verlies. Hij is aan een hartstilstand in mijn armen gestorven. Net als 38 jaar eerder mijn ondernemende opa. Pijn, verdriet, woede, wanhoop, angst, eenzaamheid en onbegrip. Het einde van een hoofdstuk. Ik was pas 44.
En dan... een nieuw begin met AllesgeregeldNu: anderen met soortgelijke ervaringen helpen is mijn weg vooruit.
De rest is geschiedenis die nog geschreven moet worden. Deze keer doe ik het niet alleen, maar samen met deze twee lieverds.
.................
Krijgt u al mijn waardevolle tips over erfenis slim regelen GRATIS in uw e-mailbox? Geïnteresseerd? U kunt zich hier aanmelden.
Wilt u mij volgen op Facebook? Ga naar mijn Facebook pagina.
.................
Wilt u mijn blog volgen op Bloglovin? Klik op de link Follow my blog with Bloglovin.
